1
Πάντα ήθελα να παίξω σε πορνό. Όχι απαραίτητα να πρωταγωνιστήσω, να κάνω καριέρα ή να γίνω αναγνωρίσιμος πορνοστάρ, να το κάνω μόνο και μόνο για να το βγάλω απ' το μυαλό μου. Απ’ όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που διαιωνίζονται στη ζωή μου, αυτή είναι η επικρατέστερη. Δεν είναι κάτι αναγκαίο για την επιβίωση, αλλά όσο παραμένει μία ακόμα φαντασίωση, γίνεται εμμονή που ρυθμίζει τη συμπεριφορά μου. Να μία λίστα ανεκπλήρωτων επιθυμιών σε τυχαία σειρά: να κάνω ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, να γίνω ξανά είκοσι εννιά και τριάντα χρονών, να ζήσω για είκοσι έναν μήνες στο εξωτερικό ως ταξιδιώτης -επτά μήνες σε κάποια παραθαλάσσια περιοχή της γραμμής του Ισημερινού, επτά κοντά στο Βόρειο Πόλο και άλλους επτά στο Δυτικό Πολιτισμό-, να παραιτηθώ απ’ τη δουλειά που με υπνωτίζει και με πληρώνει λιγότερο απ’ όσο μ’ εκμεταλλεύεται, να δοκιμάσω δουλειές που φαινομενικά δε μου ταιριάζουν, να γίνω διάσημος και πλούσιος συγγραφέας, να μην είμαι συμπλεγματικός, να παίξω σε πορνό (τσεκ), εντέλει να με λατρεύει η πανέμορφη γυναίκα μου και να μεγαλώσουμε δυο πανέξυπνα παιδιά στην έπαυλή μας, για πάντα νέοι, παρέα με τους απέθαντους φίλους και πρώτου βαθμού συγγενείς μας. Ό,τι καταφέρω και ό,τι μου χαριστεί, θα απλώσω το χέρι και θα το αρπάξω. Η προτελευταία επιθυμία άρχισε να σβήνεται απ' τη λίστα όταν το μήνυμα πετάχτηκε στην οθόνη του υπολογιστή ακάλεστο. Ακόμα δεν το ήξερα και έχασα αμέσως τη νηφαλιότητά μου. Μια μέρα θα καθαρίσω τον κόσμο μου απ' τους ενοχλητικούς ανθρώπους που διατείνονται ξεδιάντροπα πως θα μου προσφέρουν κάτι που χρειάζομαι και εμφανίζονται στο προσκεφάλι μου χωρίς να με ξέρουν, χωρίς την άδειά μου. Τη στιγμή που σκέφτηκα «Ψόφα γαμημένε, μουνί της λάσπης» και πήγα να κλείσω το παράθυρο, το βλέμμα μου έπεσε στον τίτλο. «Θεός του Σεξ». 2
Η αμεσότητα μου φάνηκε πρέπουσα και συνέχισα να διαβάζω. «Είσαι ο ένας που χρησιμοποιεί και τα δύο κεφάλια συγχρόνως». Δύο μάτια με κοιτούσαν ευθύβολα. Πάνω απ' τα μάτια έγραφε «Ο Καθηγητής». Ύστερα έγραφε «Τι κοζάρεις;» και από κάτω «Έλα να το δείξεις». Με μικρότερα γράμματα έδινε περισσότερες πληροφορίες. «Δημιουργία από το μηδέν σεξουαλικής εικαστικής εγκατάστασης. Ταινία. Φωτογραφία. Λόγος». Ύστερα «Έλα με επιδόσεις και βιογραφικό. Γράψε για τη σεξουαλική ζωή σου απ' την αρχή. Μείνε για πάντα δημιουργικός». Στο τέλος έδινε τη διεύθυνση. Αυτό ήταν όλο. Απομάκρυνα το χέρι μου για να μη κλείσω το παράθυρο και ύστερα το έβγαλα φωτογραφία για να το σώσω. Δεν έδιναν ιστοσελίδα, ούτε ηλεκτρονική διεύθυνση, πολύ μυστήρια κατάσταση, όπως στις λέσχες που κάποιος γνωρίζει κάποιον, μόνο που εδώ αυτoί έδειχναν να είναι καλλιτέχνες ανοιχτοί για όλους, τουλάχιστον γι' αυτούς που έχουν τα προσόντα. Τα μάτια ήταν σκούρα, ελλειψοειδή και το βλέμμα βαθύ. Με προκαλούσε να δείξω τι αξίζω. Θέλω να πω έχω ελεύθερα απογεύματα, τα μάτια του Καθηγητή είναι αγριεμένα αλλά δεν έχω τίποτα να χάσω (εκτός απ' τον εαυτό μου). Έκανα αυτό που μου συνέστησαν, έγραψα το σεξουαλικό μου βιογραφικό, κάνοντας το λόγο μου μυστήριο και αγωνιώδη, κατά συνέπεια και την πρότερη ζωή μου. Δεν πήγα αμέσως να παρουσιαστώ γιατί έγραφα για πέντε μέρες. Ας παραλείψω οτιδήποτε άλλο ανούσιο μεσολάβησε και ας πεταχτώ κατευθείαν στο χώρο. Αξίζει μονό ν' αναφέρω πως όταν πήγαινα εκεί με το αυτοκίνητο, αισθανόμουν το στήθος μου να ζεσταίνεται και έβαλα μουσική για να μειωθούν οι χτύποι της καρδιάς μου. «Παιδί του φθινοπώρου, σήκωσε το κεφάλι σου παιδί του φθινοπώρου, όμορφο νέο πλάσμα τρέξε ποταμέ τρέξε, Ήλιε λάμψε Ήλιε τραγούδα παιδί, τραγούδα το τραγούδι σου». (άκουσε το 1ο τραγούδι στη Μουσική) 3
Από εκείνη τη στιγμή το τραγούδι που πάντα με ηρεμούσε έγινε αυτό που μου έδωσε έπαρση. Χρειάστηκε απλώς ν' αλλάξω την ερμηνεία της προτροπής «σήκωσε το κεφάλι σου». Ήμουν έτοιμος. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να το βρω. Ο αριθμός ήταν 242. Περπάτησα μπροστά απ' το 236, πέρα απ' αυτό οι αριθμοί είχαν χαθεί μέχρι που είδα το 248. Ανάμεσά τους υπήρχαν πολυκατοικίες και ένα ξενοδοχείο με κατασκευή από γυαλί και μέταλλο. Όσο ψήλωνε τόσο λέπταινε και καμπύλωνε και έδειχνε να γέρνει. Έμοιαζε με πλοίο που περνούσε ανάμεσα από μουχλιασμένα άδεια κτίρια, στην πόλη που έχει πλημμυρίσει και οι μόνοι ζωντανοί είναι οι εκλεκτοί ένοικοί του. Έρχεται η σειρά του καθενός, το θέμα είναι πως διαλέγει να φύγει. Αυτή είναι η απάντηση. Οι τύποι ξέρουν να πετάνε τα λεφτά τους. Άρα απ' όλα τα κτίρια χωρίς αριθμό, το 242 είναι στο ξενοδοχείο, η εταιρία κερνάει και πίνει εκεί ψηλά στην Κούριου μεγέθους και κάλλους καμπίνα του καπετάνιου. «Γδυθείτε παρακαλώ» μου είπε απαιτητικά η γραμματέας. Τα κορίτσια εδώ μέσα είναι όμορφα κι εγώ κάνω αυτό που θέλω αδυνατώντας να επιβεβαιώσω ότι δεν είναι παραίσθηση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το κάνουν αλλά δεν περίμενα πως θα είμαι ένας απ' αυτούς. Όλα έγιναν γρήγορα, φάνηκε να γλίστρησα μέσα σε μια κουνελότρυπα που τα παράξενα επικρατούν και παρέχονται με τέτοια φωτεινότητα, καθαρότητα και αντίθεση χρωμάτων που κάνει τους έξω απ’ αυτόν τον κόσμο να αισθάνονται άρρωστοι. Θέλοντας να διώξω τη δική μου αρρώστια που προκαλείται απ' το φόβο της απόρριψης, μπήκα στο ασανσέρ του ξενοδοχείου και πάτησα το πλήκτρο που βρισκόταν χαμηλότερα, δίπλα στο μηδέν και έγραφε «Γαμνήσυ». Μια αντρική φωνή που ταίριαζε με τα μάτια του μηνύματος που με κοιτούσαν μου είπε «Δώσε τον κωδικό». Η αυτοπεποίθηση έτρεχε απ' τους πόρους μου και είπα «Θεός του σεξ». Το ασανσέρ άρχισε να κινείται και η μετάβαση απ' τη στάση στην ανάπτυξη έγινε ομαλότατα. 4
Ο φωτισμός χαμήλωσε και άρχισε να ακούγεται μουσική και κάποιος που τραγουδούσε «Έχω δει εκατομμύρια πόρτες στον ορίζοντα, ποιο είναι το μέλλον που διαλέγεις πριν πεθάνεις, θα σου πω ένα μυστικό που είχα υπονομεύσει, κάθε μικρό ψέμα σ' αυτόν τον κόσμο έρχεται απ' το διαχωρισμό, πες πως είσαι ο εραστής μου, πες πως είσαι ο άνθρωπός μου» και άλλα γλυκά λόγια (άκουσε το 2ο τραγούδι στη Μουσική). Η πόρτα άνοιξε και άρχισα να πρωταγωνιστώ. Σταμάτησα το βήμα μου μπροστά απ' τη γραμματέα που στεκόταν πίσω από ένα γυάλινο γραφείο σε σχήμα δύο αντεστραμμένων κώνων. Με χαιρέτισε και μου έδωσε να συμπληρώσω τα στοιχεία μου. Υπέγραψα με σιγουριά το «Συμφωνητικό Αποδοχής Απώλειας Προσωπικότητας» για όσο διαρκεί η διαδικασία. Από εκεί ψηλά, έξω απ' το λεπτό γυαλί που περιέβαλλε το χώρο έβλεπα στ’ αριστερά και δεξιά την πόλη και μπροστά τη θάλασσα, το πλοίο ετοιμαζόταν να εφορμήσει σκίζοντας τα νερά. Μου είπε να πάω στο γραφείο που ήταν πίσω μου, πήγα και όταν έκλεισε η πόρτα, η άλλη γραμματέας μου είπε «Γδυθείτε παρακαλώ». Στάθηκα γυμνός κρατώντας το βιογραφικό μου, είχα κρεμάσει τα ρούχα μου σ’ ένα σύρμα με υποδοχές που κρεμόταν απ' το ταβάνι. Η γραμματέας κάθισε και είπε «Παρακαλώ, ξεκινήστε». Άρχισα ν’ απαγγέλλω και μόνο τότε διαπίστωσα πως αυτό που αποτύπωσα ως πνευματώδες, ήταν στην πραγματικότητα η απόδειξη μιας θλιβερής ενηλικίωσης. «Κάποτε αναρωτιόμουν γιατί κάποιες γυναίκες αποδέχονται μόνο λίγους άντρες και όχι όλους τους άλλους. Εγώ ήμουν σ’ όλους τους άλλους και δεν ήμουν στους λίγους, τους οποίους ζήλευα και θαύμαζα και μου φαίνονταν όμορφοι, καλοντυμένοι, ψηλοί, λιγομίλητοι. Φοβόμουν και αναρωτιόμουν "γιατί όχι εγώ", "πώς", "πότε". Πάνω - κάτω, απ’ την ανεμελιά στην πικρία, απ’ την αυτοπεποίθηση στην αυτολύπηση, όπως αυτά τα λόγια. Τα προηγούμενα και τα επόμενα είναι ένα ακόμα προσωπείο με ραμμένο το στόμα. Στην πραγματικότητα, πίσω απ' τη μάσκα πνίγονται κραυγές για βοήθεια. 5
Αλλά πρέπει να έρθει η ώρα, να φέρω την ώρα, που θα κοιταχτώ στον καθρέφτη, θα μελετήσω το είδωλό μου και ως ανάμνηση θα έχω το πράο επιφώνημα "τι γαμάτος που είμαι", δεν πρέπει να το γράφει στο κούτελό μου, πρέπει να εκπέμπεται χωρίς προσπάθεια. Καλύτερα αυτάρεσκος και κωλόπαιδο, παρά φοβισμένος και κωλόπαιδο. Παρόλο που "κωλόπαιδο" σημαίνει "νεαρό άτομο θρασύ και με έλλειψη αγωγής", μεταξύ των μαχόμενων παιδιών στο σχολείο σήμαινε "παιδί που γεννήθηκε απ’ τον κώλο". Κάπως έτσι κι εγώ, γεννήθηκα σε ένα μέρος αλλά έγινα σ' ένα άλλο. Το σωστό χρονικά είναι "έγινα σ’ ένα μέρος αλλά γεννήθηκα σ’ ένα άλλο", αλλά δεν το γνώριζα τότε και τα είπα ανάποδα στον δάσκαλο όταν μας ρώτησε πού γεννηθήκαμε. Ενώ περίμενα απ’ αυτόν να μου δώσει την ερμηνεία της φράσης μου, το βλέμμα του φανέρωνε ολική έλλειψη γνώσης, χιούμορ και διαλεκτικής. Ήταν σπάνιες οι ευκαιρίες για να ξεκινήσει μια κερδοφόρα συζήτηση και οι πιο πολλές χαμένες. Όλοι οι δάσκαλοι μου φαίνονταν γέροι και γερασμένοι και αυτό με κάνει ν’ αναρωτιέμαι αν όταν ήμουν μικρός ήμουν υπερόπτης, γιατί αυτός μπορεί τότε να ήταν νεότερος απ' όσο είμαι εγώ τώρα. Αν ήταν καλός, ή τουλάχιστον καλύτερος, θα τον θυμόμουν διαφορετικά. Τελικά τον θυμάμαι όπως ήταν, δεν τον ένοιαζε, δεν ήξερε. Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να μάθει ότι πλάστηκα σε ξένη χώρα μετά από θυμωμένο και μεθυσμένο σεξ. Συγχαρητήρια σε όσους το κάνουν. Όταν μετά από εβδομάδες το ύψος μου έφτασε τα τρία εκατοστά και το σχήμα άρχισε να προδίδει το μεγαλείο μου, πέταξα απ’ το μέρος που έγινα σ’ αυτό που γεννήθηκα, συνοδεία αεροσυνοδών που λατρεύονταν για τις υπερφυσικές τους ιδιότητες, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν εκεί για μένα, γιατί μπορούσαν να αισθανθούν πως έρχεται η θύελλα που θα συνταράξει τις αγέννητες κόρες τους. Οι αποτυχίες όμως ήταν πρώιμες. Αν μου είχε εξηγήσει κάποιος τι σημαίνει "γίνομαι" και ότι γίνομαι συνήθως όταν δυο άνθρωποι λυσσάνε ο ένας για τον άλλο, θα καταλάβαινα τι σημαίνει η φράση "αυτή η βρύση είναι χυμένη". Με βασάνιζε για καιρό. 6
Οι φίλοι μου ήξεραν και με κορόιδευαν και φαντάζομαι κινδύνευαν να τυφλωθούν απ’ τα δεκατρία τους χρόνια. Ήταν μια φράση γραμμένη με μαρκαδόρο στην πετρόχτιστη βάση της και την είδα μια μέρα με ήλιο, στην ημερήσια εκδρομή του δημοτικού σχολείου, σ' ένα μεγάλο, γεμάτο δέντρα πάρκο, που λίγοι επισκέπτονται σ' αυτή την πόλη. Στο ίδιο πάρκο, πιο παλιά, τρέχαμε μακριά απ’ τις μάγισσες που εμφανίζονταν στις τουαλέτες και έκλεβαν για πάντα τα παιδιά, και απ’ τους βρόμικους ανθρώπους με το ίδιο βρόμικα ρούχα που τους έκαναν να φαίνονται δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτεροι και πουλούσαν δηλητηριασμένα γλειφιτζούρια. Τα περισσότερα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς να εξαφανιστούν ή να δηλητηριαστούν. Εγώ, ως ένα απ’ αυτά, θα επιστρέψω ένα μεσημέρι καλοκαιριού με τον άνθρωπό μου για να τα πω και να τα δείξω και για να διώξω το φόβο, και αμέσως μετά θα εισχωρήσουμε ο ένας στον άλλο, με αίσθηση παντελούς υλικού και ηθικού αποκλεισμού και με πρωτόγνωρο συνταίριασμα χημικών ενώσεων. Τότε θα γνωρίζω πως σ’ ένα πάρκο, εκεί που παίζουν παιδιά, μπορεί μια βρύση να είναι χυμένη. Θα εκδικηθώ τους συμμαθητές μου που χλεύαζαν την αγνωμοσύνη μου, θα τους έχω χύσει τη βρύση». Τέλος σεξουαλικού βιογραφικού. «Θαυμάζω την ειλικρίνειά σας και τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τη ζωή σας, έχετε αυτογνωσία και καλά κάνετε που θέτετε στόχους» είπε η γραμματέας. Παρόλο που ο λόγος μου ήταν μακρύς, δε με διέκοψε ούτε μία στιγμή, με κοιτούσε στα μάτια, το βλέμμα της δεν πήγε ποτέ πιο κάτω και μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι αν είναι επαγγελματίας ή αν τα προσόντα μου αποστρέφουν το βλέμμα. Η απορία λύθηκε αμέσως. «Το πρώτο τεστ είναι θετικό, είστε αρκετά ενδιαφέρων για να συνεχίσουμε. Νιώθω πως και οι υπόλοιπες επιδόσεις σας θα είναι περισσότερο από ανεκτές, διαθέτετε το σωστό μέγεθος, ούτε τρομάζει, ούτε προκαλεί γέλιο. Θα πρέπει όμως ν’ ανταποκριθείτε, το σώμα και το πνεύμα μετράνε εξίσου». Πήρα την πρωτοβουλία ν’ απαιτήσω κι εγώ κάτι: «Μπορείς σε παρακαλώ να μου μιλάς στον ενικό; Είμαι ήδη γυμνός, οπότε...». 7
«Βεβαίως, αν το προτιμάς» απάντησε χαμογελαστά. Συνέχισε με ερωτήσεις. «Δύο πράγματα καταλαβαίνω απ' την ιστορία σου, ότι δεν έκανες για αρκετά χρόνια σεξ και ότι αυτή τη στιγμή είσαι πεινασμένος». «Ναι, έτσι είναι». «Πότε ήταν ή πρώτη σου φορά;». «Όταν ήμουν είκοσι χρονών». «Πώς ήταν η πρώτη σου φορά;». «Απαίσια ποιοτικά αλλά συναρπαστική». «Απαντάς κοφτά και με λίγες λέξεις, δεν πιστεύεις πως θα πρέπει να είσαι πιο ανοιχτός και αναλυτικός;». «Οι λέξεις που χρησιμοποιώ έχουν μία μόνο ακριβή έννοια και απαντούν πλήρως στις ερωτήσεις. Ο πρώιμος εαυτός μου είναι και τώρα όσο ακατανόητος ήταν τότε». «Α, πολύ ωραία απάντηση. Κάτι εγκυκλοπαιδικό τώρα. Ποια είναι η χειρότερη ταινία πορνό που έχεις δει;». «Ένας τριχωτός χοντροκώλης γαμούσε μια κότα που έσκουζε και η εξίσου αξύριστη γκόμενά του την κρατούσε απ' τα φτερά. Στο τέλος την έβαλαν σε ένα κουτί, μετά δεν ξέρω, δεν ήθελα να δω άλλο. Πρέπει να ήταν απ’ τα Σέβεντις». «Ωραία. Μμμ, λοιπόν: τα καλά σου σημεία υπερτερούν. Τώρα μπορείς να περάσεις στο επόμενο δωμάτιο που θα σ’ εξετάσουν. Σ’ ευχαριστώ». «Εγώ ευχαριστώ» είπα και άρχισα να περπατάω προς την πλαϊνή πόρτα. «Αυτό μπορείς να μου το δώσεις» είπε και της έδωσα το βιογραφικό μου. Πολύ θα ήθελα να παίξω σε μία σκηνή μαζί της, νομίζω δεν είναι μόνο γραμματέας. Μου το χρωστάει αφού με είδε γυμνό, όμως ίσως είναι φτασμένη κι εγώ ούτε καν έχω ξεκινήσει. Δεν την έχω δει πουθενά, δε σημαίνει τίποτα για ’μένα αλλά δεν είναι δικό της το φταίξιμο καθώς σπάνια βλέπω ταινίες για ενήλικους. Η κότα ήταν τραυματική εμπειρία. Σταμάτησα να βλέπω και είπα να παίξω. 8
Και αφού είπα να παίξω, εδώ μέσα είμαι κατώτερος και θα κάνω ό,τι μου ζητήσουν. Με ξάπλωσαν σ' ένα κρεβάτι, περισσότερο έμοιαζε με κρεβάτι νοσοκομείου με ροδάκια και σωληνάκια. Μου έδωσαν να πιω νερό, συνέστησαν να πιω όλο το λίτρο. Η θερμοκρασία στο δωμάτιο ξέρω εκ του αποτελέσματος πως ήταν σκόπιμα χαμηλή και μου ήρθε να κατουρήσω. Το κρύο μου προκάλεσε κατούρημα και το κατούρημα μ’ έκανε να κρυώνω, πλήρης αλληλεπίδραση που μεγέθυνε τα προβλήματά μου. Τους είπα «Με συγχωρείτε αλλά πρέπει να πάω στην τουαλέτα», πίστεψα πως θ’ αρχίσουν να με αποδοκιμάζουν και δε θα έχω ποτέ ξανά χαρούμενο κατούρημα, ούτε σταδιοδρομία. Μία απ' τις τρεις γυναίκες με άσπρο παντελόνι και μπλουζάκι με ρώτησε «Νάμπερ Ουάν ή Νάμπερ Του;» κι εγώ απάντησα «Νάμπερ Ουάν». «Α τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, θα σας πάρουμε ούρα εδώ που είστε ξαπλωμένος». Να 'τος πάλι ο πληθυντικός, δεν μπορώ να το ζητάω απ' την καθεμία. «Είναι τυπικές εξετάσεις, πρέπει να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεστε». Σκέφτηκα «Γιατί με καθυστερείτε, θέλω να γαμήσω και να δοξαστώ» μα δεν τόλμησα να το πω. Εν ολίγοις, μου άνοιξαν τα μάτια και ακούμπησαν πάνω κάτι που έμοιαζε με γάζα, άνοιξαν το στόμα και έτριψαν κάτι που έμοιαζε με μπατονέτα, τράβηξαν τα χέρια και έβαλαν στις μασχάλες κάτι που έμοιαζε με σφουγγάρι, μου τρύπησαν μία φλέβα και πήραν αίμα, με γύρισαν στο πλάι και μου είπαν να κατουρήσω σ' ένα κυπελλάκι. Κόντευαν να ολοκληρώσουν έναν πλήρη κύκλο εξετάσεων, αυτό ήταν υποθέτω αναγκαίο και δε με πείραζε αλλά μέχρι τη στιγμή που ανακουφίστηκα με το κατούρημα, αισθανόμουν γυμνός. Προφανώς ήμουν, αλλά κατάλαβα πως το να είσαι γυμνός μπροστά σε κόσμο είναι μόνο η αρχή ενός εφιάλτη. Κανείς όμως δε με χλευάζει, όλοι είναι τυπικοί και έχουν μπροστά τους ακόμα έναν υποψήφιο ασθενή. Βρίσκομαι στη δεύτερη φάση, αυτή της σωματικής υγείας, πριν πέρασα την πρώτη φάση της πνευματικής υγείας και η τρίτη φάση έχει συγχρόνως ιατρικό και υποκριτικό ενδιαφέρον. 9
Η τέταρτη φάση δεν ξέρω ακόμα ποια είναι. Η τρίτη φάση ξεκινάει όσο είμαι ακόμα ξαπλωμένος, οι δύο γυναίκες παίρνουν τα κουτάκια και τα μπουκαλάκια και φεύγουν για να εξετάσουν το περιεχόμενό τους, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Η τρίτη γυναίκα μένει, κρατάει ένα άδειο μπουκαλάκι και λέει «τώρα που τελειώσαμε με τα δυσάρεστα, θα χρειαστούμε και το σπέρμα σας. Αυτό θα σας ανακουφίσει, θα είναι ευχάριστο. Θα είναι συγχρόνως και ένας ακόμα έλεγχος της προσωπικότητάς σας». Ήθελα να πω «Καλά ρε παιδιά, σε τσόντα θα παίξω, μη το κάνουμε τόσο θέμα» αλλά ο εφιάλτης έβγαλε τη μάσκα και έγινε τ’ όνειρο των ονείρων, γι' αυτό ακολούθησα τη μοίρα. Δεν ανησύχησα μήπως στην επόμενη φάση δεν μπορώ να το ξανακάνω γιατί πριν ξεκινήσω κατάπια ένα σούπερ διεγερτικό χάπι και ήμουν έτοιμος να συμμετάσχω με άνεση σε σαρανταοχτάωρο μαραθώνιο. Αυτοί όμως μου πήραν αίμα, αν θέλουν να ψάξουν θα το βρουν και τότε θα κοπώ. Ο μεθοδισμός κάνει την τέχνη ν’ αγγίζει την πιο απαιτητική ζωή. Θέλουμε να είμαστε καλοί και να είμαστε αληθινοί. Να ξέρει ο καθένας ότι μπορεί. Κι εσύ Γαμνήσυ; Κι εγώ Γαμνήσυ. Ήταν αργά για μετάνοια και είπα να κερδίσω ό,τι μπορώ περισσότερο. Αργά στην αρχή, με αυξανόμενο ρυθμό, με γνώση του στόχου, με δύο χέρια. Στόμα δεν έχει; Γρήγορα, πιο γρήγορα και το χαρούμενο τέλος έρχεται με σαλπίσματα. Η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία ήταν φουλ επιτυχημένη. Η γυναίκα ήταν διπλά ευχαριστημένη, για τις ικανότητές της και για τις δικές μου. Η ισορροπημένη συνεργασία απαιτεί δίκαιες συναλλαγές. Φάση Τέταρτη. Δωμάτιο Τρία. Εδώ έρχεται το κυρίως μενού. Από μικρός στα δύσκολα. Ένας άντρας με την κάμερα στο χέρι, «Δόγμα» φάση. Δύο ηθοποιοί, ένας άντρας και μία γυναίκα περιμένουν, είναι ντυμένοι και μοιάζουν με αντρόγυνο που χαίρεται να δανείζει τη σάρκα του. Συνεχίζω να είμαι ο μόνος γυμνός στο χώρο. Ο άντρας με την κάμερα μου συστήνει τον άντρα ηθοποιό και λέει «Από εδώ ο Καθηγητής». 10
Νωρίτερα στην είσοδο ρώτησα την πρώτη γραμματέα αν μπορώ να δω τον Καθηγητή, ήθελα να δω αν τα μάτια ήταν τα δικά του και αν ήταν αυτός που έβλεπε και ήξερε όλες τις κινήσεις μου και όλα τα μυστικά του κόσμου. Μου απάντησε «Ο Καθηγητής σπάνια γνωρίζεται με τους υποψήφιους, θα πρέπει να είναι μια εξαιρετική περίπτωση και ως τώρα δυστυχώς δεν προχώρησε το έργο. Μπορεί όμως να είστε εσείς αυτός που περίμενε ο Καθηγητής!». Όχι μόνο ήρθε να με γνωρίσει ο Καθηγητής, θα παίξει κιόλας μαζί μου. Αισθάνθηκα δέος όταν με πλησίασε και με κοίταξε στα μάτια, ήταν τα ίδια ελλειψοειδή, μαύρα μάτια του μηνύματος. Κάναμε χειραψία. Με υπέβαλαν σε δύσκολη δοκιμασία, να σταθώ γυμνός μπροστά στον Καθηγητή και να συστηθώ. Ο Καθηγητής δεν έκρυψε τις προθέσεις του. «Δε συνηθίζω να το κάνω αυτό αλλά τώρα νομίζω πως είμαστε μπροστά σε μία εξαιρετική ανακάλυψη, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε την ταινία που θα γύριζε ο γκέι πολιτικοποιημένος στοχαστής σκηνοθέτης αν ζούσε για να έχει για πρωταγωνιστή τον Πρωκτικό Πορνοστάρ. Οι περισσότεροι κόπηκαν απ' το βιογραφικό, απ' την είσοδο ακόμα, τα πόδια τους έτρεμαν και η καρδιά τους αντηχούσε. Αυτή η δουλειά δε θέλει ενδοιασμούς. Θέλει δράση αλλά και ψυχή, γνώση και ανάλυση της στιγμής. Τα έχεις όλα. Είμαι εδώ για να κάνω δυσβάσταχτη τη δοκιμασία για ’σένα, αν περάσεις και από εδώ, είσαι αυτός που ψάχναμε. Ντύσου και ξεκινάμε. Μετά αυτοσχεδίασε». Ύστερα γυρίσαμε την ταινία, τουλάχιστον μία σκηνή της ταινίας. Ο Καθηγητής μου είπε πως θα προλόγιζε το φιλμ λέγοντας: «Το λιγομίλητο αγόρι βγάζει τη μάσκα και μοιράζεται τις κρυφές του αδυναμίες. Δεν είναι αγόρι, δεν είναι σεμνός, είναι ο ανώμαλος που θέλεις να έχεις στο κρεβάτι να σου διαβάζει ιστορίες. Αλλά όχι στο παιδί σου, όχι στη γυναίκα σου. Ένοχος!». Δεν είδα πουθενά να μπερδεύεται κάποια διανόηση, έζησα μόνο καθαρό και ειλικρινές πορνό. Η σκηνή περιλαμβάνει δύο καρέκλες, ένα αντρόγυνο και έναν πωλητή. Ο Καθηγητής είναι ο άντρας. Εγώ είμαι ο πωλητής. Ο άντρας που ξέρει τον εαυτό του δε φοβάται να υποκριθεί τον κερατούκλη. Τέτοιο Άλφα Αρσενικό είναι ο Καθηγητής. 11
Πωλητής: «Χθες το μεσημέρι καθόμουν σε μία απ’ τις καρέκλες του μπαλκονιού που την προορίζουν για τον κήπο ή την παραλία. Η καρέκλα είναι ξύλινη, ανοιχτόχρωμη, με πάνινο κάθισμα που καμπυλώνει και αγκαλιάζει το σώμα και με πλάτη που προσαρμόζεται και μπορώ να είμαι σχεδόν καθιστός σε όρθια θέση ή σχεδόν ξαπλωμένος, υπάρχουν και ενδιάμεσες θέσεις αλλά δεν τις προτιμάω. Αυτές οι καρέκλες δέχονται πλέον μόνο έναν κώλο, τον δικό μου, οι άλλοι έχουν αποχωρήσει. Αυτές οι καρέκλες που βλέπετε, είναι αυτές για τις οποίες σας μιλάω. Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία και τα συναισθήματα που ένιωσα σήμερα το πρωί, όταν καθόμουν σ’ αυτήν την ίδια καρέκλα, στο μπαλκόνι μου. Την είχα σε σχεδόν όρθια θέση, το κεφάλι μου ήταν αφημένο πίσω και απολάμβανα τον ήλιο που με βοηθούσε να μην κρυώνω, θα μπορούσα ακόμα και να καθίσω ημίγυμνος». Η γυναίκα χαμογελάει στον πωλητή, βλέπουμε την ανατριχίλα που ένιωσε. Πωλητής: «Ο ήλιος μου θόλωνε και μου δάκρυζε τα μάτια αλλά δε χρειαζόταν να τα έχω ανοιχτά αφού η ακτινοβολία του και η μυρωδιά του δροσερού αέρα ήταν ό,τι ήθελα για εκείνα τα λίγα λεπτά. Κάποια στιγμή άπλωσα τα πόδια μου και τ’ ακούμπησα στα κάγκελα του μπαλκονιού. Ο αέρας πέρασε ανάμεσα και γύρω απ' τα δάχτυλα των ποδιών και με γαργάλησε και με κλειστά μάτια δεν ένιωθα πλέον την πίεση του πέλματος και της φτέρνας κόντρα στα κάγκελα αλλά τα δάχτυλά μου ήταν ελεύθερα και ανυψώθηκαν στον αέρα, απ’ τον αέρα, για λίγα εκατοστά. Αν δεν έπρεπε να έρθω στη δουλειά σήμερα, θα ήμουν ακόμα εκεί και περιμένω το επόμενο πρωί που θα πάω νωρίτερα να καθίσω και να μου γαργαλήσει το αεράκι τις πατούσες και τα δάχτυλα. Μόλις θυμήθηκα ένα ποίημα που έλεγα όταν ήμουν μικρός, που πήγαινε κάπως έτσι: Η γκαστρωμένη θάλασσα, τα κύματα τινάζει και γαργαλάει τις πατούσες μου. 12
Ήμουν ανεβασμένος σε μία καρέκλα, όχι σαν αυτή που βλέπετε, ήταν μία απλή καρέκλα, με την πλαστική λεία ζωγραφισμένη μικρή πλάτη. Έψαξα και βρήκα από ένα άλμπουμ τη φωτογραφία. Μια στιγμή. Δείτε, εδώ είμαι έτοιμος ν’ απαγγείλω. Αυτή η καρέκλα που έχετε μπροστά σας, αυτή η απλή, λειτουργική, ανατομική καρέκλα και οι στιγμές που πέρασα μέσα της, μου θύμισαν αυτό το καλοκαιρινό πρωινό». Άντρας: «Θα πάρουμε δύο». Γυναίκα (ψιθυρίζοντας): «Μήπως να πάρουμε τέσσερις;». Πωλητής: «Τέσσερις είναι ο ιδανικός αριθμός, μπορεί να έχετε φίλους στο σπίτι, μπορεί να θελήσετε να κάνετε παρτούζα». Άντρας: «Γι' αυτό είπες να πάρουμε τέσσερις; Είσαι μια μικρή πόρνη. Μα έχετε όλοι δίκιο!». Πωλητής: «Μπορείτε να δοκιμάσετε εδώ και μόνο αν ζήσετε μια μοναδική εμπειρία να τις αγοράσετε. Εγγυημένα πράγματα». Άντρας: «Θα παρέχετε υποστήριξη;». Πωλητής: «Είμαι εδώ για εσάς. Αν επιτρέπετε κυρία, έλατε, καθίστε εδώ, ναι εδώ, ναι έτσι, έτσι ακριβώς, έτσι, έτσι, ναιιιιι». Αυτά και τα υπόλοιπα έχουν καταγραφεί και παρέχονται κατά προτεραιότητα. Δέκα με τόνο, έγινα ο αγαπημένος του Καθηγητή. Έδιωξε τους κομπάρσους και μείναμε οι δυο μας. Παράγγειλε φαγητά και ποτά απ' το εστιατόριο, μας έφεραν ένα τραπεζάκι με ασημένιους δίσκους και ασημένια καπάκια που κάλυπταν τα ψητά στρείδια με βούτυρο και πιπέρι, τη ζουμερή αγριομανιταρόπιτα και την Κουβανέζικη μαρινάτα. Ακολουθούσε ένα φορητό τραπεζάκι για την παγωνιέρα με ένα μπουκάλι κρασί γηγενές Ασύρτικο πέντε ετών. Αφού ήπιαμε αυτό, αρχίσαμε να πίνουμε κι άλλο. Το μυαλό μου έγινε ελαφρύ και άρχισα να πουλάω πάλι τον εαυτό μου λέγοντας «Είμαι καλός αλλά όταν λέω την αλήθεια μου με πάθος είμαι καλύτερος. Αν πέρασα καλά, αξίζεις και δικαιούσαι να περάσεις κι εσύ. Ή αν είχες περάσει στο παρελθόν καλά, μπορείς να μου το πεις, "αυτό το έχω νιώσει κι εγώ". Πρέπει να περάσεις καλά, γι' αυτό πρέπει να κάνεις δώρο στον εαυτό σου αυτή την καρέκλα. 13
Όλες τις καρέκλες που θα σου προσφέρω τις έχεις ανάγκη, θέλεις να νιώσεις το γαργαλητό ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σου. Δεν ξέρεις πότε θα συμβεί αυτό και δεν μπορείς να με κατηγορήσεις ότι δε συνέβη κάτι που μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Να κάνεις υπομονή. Αλλά σου εξηγώ, πρέπει να μείνεις υπό. Υπό της αλήθειας και της συνείδησής μου». Ήταν λόγια που φαίνονταν σπουδαία και προκαλούσαν συγκίνηση αλλά δε βγάζουν νόημα. «Κατάλαβα πως έχω εσένα ανάγκη, είσαι ο άνθρωπός μου» απάντησε ο Καθηγητής. Πέτυχα σε όλα και έπρεπε να συνεχίσω. Δεν είχα κάτι να κάνω, κάπου να πάω, είχα ελεύθερο χρόνο και αυτή η καλή ζωή είναι καλοδεχούμενη, την κέρδισα με τις ικανότητές μου. Χρειάστηκε να μεθύσω για να σταματήσω να τον φοβάμαι. Τις προηγούμενες ώρες πέρασα όλες τις δοκιμασίες αλλά αυτό που οι άλλοι έβλεπαν στη συμπεριφορά μου ως τακτική, ήταν καθαρή υποταγή. Δεν έχω συμφιλιωθεί με το παρελθόν και τις αποτυχίες. Δε λέω αυτό που νιώθω τη στιγμή που πρέπει. Αργότερα θυμάμαι και θυμώνω. Στάθηκα μπροστά σε όλους γυμνός, υπάκουσα σε κάθε εντολή. Βλέποντάς τις παρελθοντικές στιγμές από μακριά, ίσως θα έπρεπε να ασκήσω ορισμένες ενστάσεις. Μία σκέψη όμως είχε κυριεύσει όλη μου την ύπαρξη, η εισροή. Εισρέοντας, ήθελα να κάνω μία δήλωση. Ήταν αδύνατο να βάλω τα δεδομένα σε σειρά, τώρα ξέρω πως ήμουν μαγεμένος ή κάτι άλλο, οτιδήποτε και δεν υπήρχε άλλος χρόνος για παράταση στην αποτυχία. Στην πορεία η σκέψη έγινε πιθανότητα. Αυτό αποτελείωσε οποιαδήποτε ελπίδα για λογικό συνειρμό. Μετά την εισροή, αμέσως θέλησα κι άλλη. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Το κάνω και με βλέπουν, φτιάχνω ιστορίες και σενάρια, είμαι αυτός που έλειπε, είμαι αναγκαίος, το κάνω για την τέχνη, το κάνω για τους άλλους. Το κάνω για ’μένα. Δεν μπορώ να πω όχι όταν μου προσφέρουν στο πιάτο να ρουφήξω μέσα απ’ αυτή την τρύπα. Με τι μοιάζει το στρείδι; Ο Καθηγητής είναι ιδιοφυΐα. Είχε βέβαια την άνεση να πειραματιστεί, κληρονόμησε μια περιουσία απ' τους φεουδάρχες προγόνους του. 14.
Φρόντισαν να μεταβιβάζουν την περιουσία από γένος σε γένος, η παραγωγή και διαιώνισή τους ακολούθησε μια γραμμή χωρίς παρακλάδια, ένα παιδί, μόνο αγόρι. Σ' αυτή την κοινωνία τώρα βρίσκει τρόπους για να ξοδέψει. Αφού δίνει, εγώ θα πάρω, όποια δοκιμασία και αν χρειαστεί να περάσω. Αυτός ήταν ο τρόπος σκέψης μου και δε γινόταν να είναι κάποιος άλλος. Επόμενο σχέδιο η δημιουργία πέντε διαδοχικών ψηγμάτων χρόνου. Του είπα: «Πάντα έψαχνα να βρω τι θέλουν πραγματικά οι γυναίκες και αποτύγχανα. Είμαι σίγουρος πλέον πως υπάρχει κάτι θεμελιώδες που θέλουν και μπορώ να περιγράψω. Είναι κάτι που θέλουν εξίσου και οι άντρες και είναι μια πρωτόγονη ιστορία ιδωμένη μόνο με τη δύναμη των λέξεων, σε πέντε διαφορετικά γραμμικά ψήγματα χρόνου». Ο Καθηγητής είπε «Δε φταις εσύ που δεν ήξερες». Τα πέντε ψήγματα τα φωτογραφίσαμε και τα έγραψα. Σε κανένα δε διακρίνονται πρόσωπα. Καμία ταινία δεν έδειχνε πρόσωπα, τουλάχιστον αντρικά. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές ήταν πιο χαμηλά. Στο πρώτο ψήγμα χρόνου, ο γυμνός γυαλιστερός ξυρισμένος μέχρι και στην κωλοτρυπίδα μυώδης άντρας στέκεται με το αριστερό του πόδι λυγισμένο στο κρεβάτι ενώ το άλλο πατάει στο ξύλινο πάτωμα. Με το ένα χέρι αρπάζει σφιχτά το μπούτι της γυμνής γυαλιστερής ξυρισμένης απ' τα φρύδια και κάτω γυναίκας που πιάνει τα βυζιά της και τον περιμένει παραδομένη, με τα χείλια της ανοιχτά, κοιτάζοντάς τον με μάτια που λάμπουν. Αυτός είναι αδιάφορος αλλά τα πράγματα θα γίνουν σοβαρά. Στο δεύτερο, με τ’ αριστερό του χέρι πιάνει τη γυναίκα απ' το σβέρκο, ενώ το δεξί του χέρι περνάει κάτω απ' το αριστερό της μπούτι και το κρατάει, φροντίζοντας να κρατάει τ’ αριστερό της πόδι απλωμένο και συγχρόνως να την τραβάει προς το μέρος του. Μέσα - έξω, μέσα - έξω, και σε κάθε μέσα την τραβάει απ' τον αυχένα και απ' το αριστερό πόδι και την έχει κλειδώσει για τα καλά. 15
Στο τρίτο, ο άντρας είναι ξαπλωμένος ανάσκελα ενώ η γυναίκα στα τέσσερα και με τη μέση της σηκωμένη καταπίνει αγγίζοντάς τον μόνο με το στόμα, το ένα της χέρι πιάνει τη μέση ενώ το άλλο περνάει κάτω απ' το σώμα της και δύο, σχεδόν τρία δάχτυλα βουλώνουν τις άλλες τρύπες. Το χέρι του άντρα την πιέζει στο πίσω μέρος του κρανίου. Στο τέταρτο, η γυναίκα κάθεται πάλι στα τέσσερα και κρατάει ισορροπία με τα χέρια. Ο άντρας κάθεται ανακούρκουδα λυγίζοντας άβολα το λαιμό του, έχοντας χώσει τη μούρη του, τη μύτη του, τη γλώσσα του ανάμεσά της, ενώ τα χέρια του κρατάνε το πεδίο ανοιχτό. Στο πέμπτο ο άντρας ΕΡΧΕΤΑΙ πάνω στο στομάχι και στο στήθος της γυναίκας που ξαπλώνει ανάσκελα και με το χέρι κατευθύνει την εκροή. Ο άντρας με το δεξί του χέρι πιάνει σφιχτά τ’ αριστερό της βυζί, ενώ με τ’ αριστερό του χέρι σβήνει ένα τσιγάρο σ’ ένα τασάκι που βρισκόταν πάντα στο κρεβάτι και είναι φανερό ότι προσπαθεί να συγκρατηθεί ώστε να δείχνει αδιάφορος και γι' αυτό όλη η διέγερση καταλήγει στα δάχτυλα του χεριού που λιώνουν με τη δύναμή τους το τσιγάρο που προς στιγμή του καίει τον δείκτη και ο συνδυασμός πόνου και ηδονής είναι ισοπεδωτικός. Η γυναίκα έχει όλο της το κορμί τεντωμένο, απ’ τις φλέβες στο μέτωπο μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών και τραντάζεται απ' το γέλιο. Μια μέρα πήγαμε στο εργαστήριο που είχαν εξετάσει τα δείγματά μου. Πήγαμε κατευθείαν στο γραφείο του που ήταν μισός όροφος με μπαλκόνι, με τζάμι που έβλεπες μόνο απ' τη μία μεριά, από μέσα προς τα έξω και από πάνω προς τα κάτω. Ο Καθηγητής είχε προτίμηση στις γυναίκες υπαλλήλους, γραμματείς, βιοχημικούς, ηθοποιούς και παρτόλες. Μία κοπέλα ανάμεσά τους μου τράβηξε την απόλυτη προσοχή. Την κοιτούσα επίμονα από ψηλά ενώ αυτή δεν μπορούσε να με δει. Φορούσε τζιν παντελόνι και λευκό μπλουζάκι, τα μαλλιά της ήταν μακριά και αφημένα. Ο Καθηγητής με κοίταξε και ακολούθησε το βλέμμα μου. Τότε είπε «Δεν παίζει φίλε. Είναι με άλλον και είναι πιστή όσο μέτριος και αν είναι αυτός». 16
«Σε πειράζει να δοκιμάσω;» τον ρώτησα και μου απάντησε «Θα σου έλεγα καλή τύχη αλλά προτιμάω να μην κάνεις τίποτα» και έκανε μερικά τηλέφωνα μαθαίνοντας για το ποσοστό εισχώρησης κάποιας ουσίας στο αίμα, δεν κατάλαβα τίποτα. Ένα Σάββατο αρχίσαμε να πίνουμε απ' το πρωί. Ο Καθηγητής μου είπε «Από νωρίς δείχνεις αδύναμος, κουρασμένος, το μυαλό σου κάποιες στιγμές χάνεται, δε φαίνεσαι χαρούμενος και όταν πιεις πολύ γίνεσαι δυσάρεστος». Θα μπορούσα να τον αντικρούσω πιστεύοντας ότι δε με γνώριζε καλά αλλά έκανα λάθος. Με μελετούσε όλο αυτό τον καιρό. Εξέθεσα τον εαυτό μου χωρίς να το καταλάβω και αυτός ήταν απ’ τους λίγους που κάθισαν για ν’ ακούσουν. Και μετά του είπα «Θέλω να σου πω κάτι γιατί νομίζω πως με καταλαβαίνεις, ή τουλάχιστον δε με κρίνεις. Αλλά θα είσαι ο μόνος που θα το ξέρει γι’ αυτό αν μαθευτεί θα ξέρω πως ήσουν εσύ». Τι ερμηνεία μπορεί να δοθεί για τον χαρακτήρα μου, όταν μιλάω σε κάποιον και ενώ ξεκινάω με συμπάθεια και εμπιστοσύνη, καταλήγω σε έμμεση απειλή; Ο καθηγητής χωρίς να κομπιάσει είπε «Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας την οποιαδήποτε στιγμή, πρέπει να είναι για εκείνη τη στιγμή ή για όλες τις στιγμές άξιοι εμπιστοσύνης, κι εσύ κι εγώ άξιοι για τους άλλους. Και ό,τι λέγεται παντού μένει μόνο εκεί. Και όταν συναντηθεί ξανά, μπορεί να επανέλθει». Μιλούσε ως Καθηγητής. Όλα, αλλού, είναι άλλα. Η παρότρυνσή του και ο λόγος του για εμπιστοσύνη, με ώθησαν να του πω τι με είχε καταβάλλει. Ύστερα από σκέψη είπε: «Κοίτα, αν στραβώσει κάτι επηρεάζει εμένα γιατί δύο έμπιστοι άνθρωποί μου θα έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους και μεταξύ τους. Αν γίνει θα γίνει με το δικό μου τρόπο». «Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος;» τον ρώτησα και η σοφία του μου έδωσε ελπίδα. 17
«Θα χτυπήσεις τον γκόμενό της. Αν εξοντώσεις αυτόν, αυτή δε θα έχει άλλη επιλογή απ' το να έρθει πάνω σου για να ξανανιώσει ασφαλής. Πριν αφήσει το κλαδί, με το άλλο χέρι έχει ήδη πιάσει το επόμενο, θα έπρεπε να τα ξέρεις αυτά». «Πώς θα τον εξοντώσω;». «Θα γίνεις φίλος του». Τον περίμενα κρυμμένος απέναντι απ’ την πολυκατοικία που έμενε. Όλες οι πολυκατοικίες σ’ εκείνη την ευθεία παρόλο που ήταν μουχλιασμένες, ξηλωμένες, ασφυκτικές, είχαν πολύ όμορφη θέα στον κήπο του πανεπιστημίου, στην ουσία ήταν ένα δασύλλιο με πυκνά και ψηλά πεύκα. Οι ένοικοι κάθονταν στα μπαλκόνια τους και ένιωθαν ελεύθεροι κλείνοντας τα μάτια και εισπνέοντας λαίμαργα οξυγόνο. Τα πεύκα ήταν ψηλά και πυκνά και έκρυβαν από τους ονειροπόλους των μπαλκονιών τις εισροές - εκροές των φοιτητών και των φοιτητριών. Αν δεν ήταν ψηλά και πυκνά τα δέντρα, αν δεν ήταν η φύση ενεργειακό πεδίο, δε θα ήταν ψηλός ο δείκτης των ακουμπηγμάτων. Ξεκίνησα να περπατάω μέσα στο δάσος, παραδεχόμενος το λόγος της παράκαμψης, κινδυνεύοντας να χάσω την έξοδο του Αγοριού. Δεν ήταν κακό για κανέναν να το κάνει στα φανερά και δεν ήταν κακό για κανέναν να το βλέπει στα πεταχτά. Γύρισα αγχωμένος στη θέση μου, δίπλα στη μεταλλική πίσω πόρτα της πανεπιστημιούπολης η οποία είχε άνοιγμα ικανό για να εισέλθουν μεγάλα οχήματα, ασθενοφόρο, πυροσβεστικό, αλλά ακόμα και αν έμπαιναν δε θα είχαν που να πάνε εξαιτίας της ανεξέλεγκτης βλάστησης. Για τα τελευταία τριάντα πέντε -υποθέτω- χρόνια η πολυκατοικία βρισκόταν απέναντι και λίγο δεξιά απ’ τη μεταλλική πόρτα. Το Αγόρι βγήκε και άρχισε να περπατάει με το κεφάλι σκυμμένο ψάχνοντας το δεκάρικο. Περπατήσαμε για δεκαπέντε λεπτά, δε θυμάμαι τίποτα απ’ τη διαδρομή γιατί κοιτούσα μόνο αυτόν διατηρώντας απόσταση δεκαπέντε μέτρων. 18
Φτάσαμε μπροστά από ένα κτίριο που κάποτε ήταν ξενοδοχείο, πλέον ο ιδιοκτήτης δάνειζε τους χώρους του σε ομάδες καλλιτεχνών και ακτιβιστών. Καμία σχέση με τη Σουίτα. Κατάλαβα ότι ήταν εύκολο να προσεγγίσω τ’ Αγόρι. Είχε τις ίδιες ανησυχίες με τις δικές μου όταν ήμουν στην ηλικία του. Στον τρίτο όροφο γινόταν συζήτηση για το πόσο η μουσική επηρεάζει τις αποφάσεις μας μέσα στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη. Η ευαίσθητη σέχτα της πόλης ήταν αναστατωμένη στο άκουσμα του ερχομού της μπάντας που μοίραζε λυτρωτικό πόνο. Αγόρια και κορίτσια κάθονταν σε πάνινες καρέκλες άτακτα στο χώρο και περίμεναν τη σειρά τους για να μοιραστούν τα συναισθήματά τους. Επειδή δεν έχει ενδιαφέρον αν δεν υπάρχει κατάληξη, κέρδος και νικητής, ένας απ’ τους ποιητές, θεατρίνους και λογοτέχνες θα κέρδιζε δύο εισιτήρια για τη συναυλία. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί απ’ την πρώτη μέρα. Ήρθε η στιγμή του Αγοριού να εκφραστεί. Καθόμουν δίπλα του, όλοι σαν ανώνυμοι εθισμένοι δείχναμε αλληλεγγύη και δεν κρίναμε τον συνάνθρωπό μας. Βράδιασε και άρχισε να βρέχει δυνατά, απ’ τον κάτω όροφο άκουγα στρατιωτικά εμβατήρια, μία γλυκιά τρομπέτα έπαιζε το σιωπητήριο. Πάνω η θεωρία, κάτω η πρακτική. Τη στιγμή που ο γείτονας έδινε όρκο αιώνιας πίστης προς την πατρίδα, το Αγόρι ομολόγησε τη θέληση για κατάργηση των συνόρων. Σηκώθηκε όρθιος. Ήταν πιο νέος, πιο λεπτός και ένα εκατοστό πιο ψηλός από ‘μένα. Μας περιέγραψε πώς ένιωσε την πρώτη φορά που άκουσε αυτή τη μουσική. Δεν τον κοιτούσα γιατί έφτασα σε μια ηλικία να νιώθω άβολα με την εκδήλωση τέτοιου πάθους, αλλά κατάλαβα ότι έκλαιγε γιατί ρουφούσε τη μύτη του, η φωνή του όμως ακουγόταν ήρεμη και αποφασιστική. Είπε πως καθόταν στο γραφείο του και άρχισε ν’ ακούει, στην αρχή ξαφνιάστηκε γιατί ένιωσε ότι κάτι συμβαίνει, η μελωδία γιόρταζε, πέρασε στην καρδιά του και του έδωσε ελπίδα, ύστερα άρχισε να σκοτεινιάζει, οι κιθάρες ούρλιαζαν και γραντζουνιζόντουσαν με μανία και το στομάχι του πιεζόταν και ένιωθε πως ο κόσμος χάνεται και τα εμβατήρια στα κρουστά τον έκαναν να φοβάται. 19
Ύστερα τον στεναχώρησε μια φωνή που έτρεμε και έλεγε «Χρειάζεται μία άγια ζωή, χρειάζονται συναισθήματα, χρειάζεται αφοσίωση, χρειάζεται ένας θάνατος», όλη η μπάντα έδινε την ψυχή της και επιτάχυνε και προσπαθούσε να φτάσει ψηλότερα και δυνατότερα και ξαφνικά έσβηνε. Κατάλαβε πως η ζωή περνάει πριν το καταλάβει κανείς, οι άνθρωποι είναι μόνοι και φοβισμένοι αλλά υπάρχει ελπίδα ακόμα και αν το όνομά της τρεμουλιάζει. Τρεις επαναλαμβανόμενες νότες της τρομπέτας ήταν αρκετές να ζεστάνουν το στήθος του ώσπου ξαφνικά άρχισε να κλαίει με λυγμούς χωρίς να μπορεί να σταματήσει γιατί το βιολί, η κιθάρα και τα κρουστά συνέχιζαν τη ζωή μετά την απώλεια. Κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο του δωματίου του στον ακάλυπτο χώρο, ο τοίχος της απέναντι πολυκατοικίας απείχε μόνο δύο μέτρα, ήταν βρόμικος και σκουριασμένος, η βροχή με δυσκολία περνούσε απ’ το κενό και ποτέ δεν αισθάνθηκε πιο μόνος. Κατάφερε να ηρεμήσει αλλά το αίμα του πάγωσε απότομα, δεν άντεχε άλλο την έσχατη προσπάθεια των μουσικών ν’ αποδεχτούν τα δυνατά φώτα που τυφλώνουν και την υψηλή ταχύτητα που αποσυντονίζει το μυαλό. Έλπιζαν όμως στην ομαδικότητα, έτσι ο άνεμος καθάρισε την κρίση τους και τη δική του, πίστεψε πως ο χειμώνας θα μείνει για πάντα αλλά ο ουρανός θα είναι καθαρός και τελικά αγαλλίασε και ξεφύσηξε πριν κλείσει τα μάτια με το κεφάλι πεσμένο. Και ύψωσε τις ισχνές του γροθιές σαν κεραίες προς τον ουρανό. (άκουσε το 3ο τραγούδι στη Μουσική) Η προσπάθειά του ήταν φιλότιμη αλλά όχι η καλύτερη, ευχόμουν να μην είναι η καλύτερη ή οι κριτές να μην είναι βλαμμένοι, δεν ήθελα να κερδίσει τα εισιτήρια. Κάθε άνθρωπος που λαμβάνει μέρος σ’ ένα διαγωνισμό θεωρεί ότι η συμμετοχή του είναι καλύτερη απ’ των άλλων, αλλιώς δε θα δοκίμαζε. Σκούπισε τα δάκρυά του και κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου. Του χαμογέλασα και με την έκφρασή μου τον έκανα να πιστέψει πως έχει ελπίδες. Το βραβείο πήγε στην κοπέλα που έβαλε τη μουσική να παίζει και άρχισε ν’ αγκαλιάζει έναν έναν τους ανθρώπους γύρω της. Κακόμοιρες όμορφες γυναίκες μ’ ευαισθησίες. Η συνεύρεση και η διαδικασία τελείωσε, το Αγόρι ήταν απαρηγόρητο. |